روز ۱۱اردیبشهت‌ماه هر سال برای ایرانی‌ها یادآور طبقه‌‌یی زحمتکش و مظلوم است! این روز در سرزمین من متعلق به کسانی است که فریادشان را هیچ بالانشین حکومتی هرگز پاسخی نداده است؛ روز کارگران!
اول ماه مه سال ۱۸۸۶ قرار بود قانون «کاهش ساعت‌کاری کارگران به ۸ساعت» در آمریکا اجرا شود که چنین نشد و اعتراضات چند روزه کارگران این کشور را در پی داشت و سرانجام در چهارمین روز اعتصاب کارگران آمریکایی در شهر شیکاگو، پلیس به روی آنان آتش گشود که شماری کشته، عده‌یی مجروح و بعداً ۴تن نیز اعدام شدند.
از آن تاریخ به بعد این روز با عنوان «روز جهانی کارگر» نامگذاری شد. عنوانی که صفت «جهانی» دارد اماشرایطش در ایران متفاوت است.
کارگران سراسر جهان در این روز با حضور در راهپیمایی‌ها و تجمعات مسالمت‌آمیز سعی در این دارند که صدایشان را به گوش رهبران و مسئولان کشورها برسانند و مطالبات خود را مطرح کنند. ولی در ایران طی سالیان اخیر تجمعات کارگری با سرکوب و پیگرد قانونی فعالان کارگری همراه بوده است.
به راستی چرا باید صدای کارگران در ایران خاموش شود؟ چرا آنها
